Ik heb een paar keer gecollecteerd voor het Rode Kruis. Zelfs mijn dochter ingezet (zie hierboven).
Moeilijk joh! Je moet echt iets in jezelf overwinnen om van deur tot deur te durven gaan en mensen in hun privésfeer te storen. Of om als een bedelaar bij de supermarkt te gaan staan. Om moedwillig collectieve afwijzing te ondergaan.

En dan de opmerkingen:

“Ondertussen rijdt de directeur in een dikke BMW!”

“Laat ze die vluchtelingen ter plekke helpen, en niet hiernaartoe halen!”

“Dat geld blijft toch aan de strijkstok hangen!”

“Als Zwarte Piet hier niet meer mag, hoeft Nederland ook niet meer voor Sinterklaas te spelen!”

Dit stukje is aan eenieder gericht die ooit bovenstaande sentimenten heeft gebezigd.

Ik weet hoe goed je moet uitkijken om niet te worden bedonderd. Een paar keer heb ik geld gegeven aan slechte doelen.

Ik was jong, idealistisch en naïef. Ze vingen me bij station Amsterdam Zuid, met een mapje vol foto’s van mensen die onder een guillotine staan: strijders voor mensenrechten in Iran. “Jij kunt dat voorkomen!” werd me verteld. “Met jouw geld kunnen we deze mensen van de galg te redden”. Diep geroerd leegde ik mijn portemonnee.

LESJE GELEERD
Het heeft me jaren gekost om van die lui af te komen. De mensenrechtenstrijders bleken een front-organisatie van de Mujahedin. Vreemd genoeg krijg ik nog elk jaar een kerstkaart van ze.

Je zou denken dat ik mijn lesje wel heb geleerd. Maar onlangs heb ik nog heel onnozel een set wenskaarten gekocht van een niet-bestaand colporterend doel.
Ik zou beter moeten weten. Gewoon even vragen om een CBF-keurmerk. Ik werk tenslotte al meer dan vijftien jaar voor goede doelen. En wat ik heb gemaakt… als die criticasters dat eens wisten.

Afgelopen herfst heb ik voor CARE Nederland de South Sudan Peace Building Manual afgerond. Een handleiding voor de vrede.

CARE had dit jaar ook een project voor kunstenaars in het door oorlog verscheurde Jemen. Je hebt geen beelden van deze oorlog gezien, want alle fotografen zijn het land ontvlucht. Mensen kunnen zich alleen nog uiten in de kunst.

We maakten een boekje met verhalen van vrouwen uit Jemen, met begeleidende schilderijen. Moet je kijken.

En binnenkort is het 11e Frits Kalshoven Congres. Een competitie tussen rechtenstudenten die voor het Internationaal Strafhof willen werken.
Om daar mee te draaien moet je goed zijn, en dus wordt er in mock courts gestreden – in de naam van Frits Kalshoven, de grootmeester van het Humanitair Oorlogsrecht. Hij heeft het handboek geschreven; wij hebben het vormgegeven.

Als je wil dat lokale warlords berecht worden voordat ze hun onheil naar Nederland komen brengen moet je gewoon geld geven aan het Rode Kruis, of aan CARE Nederland, of aan elke andere hulporganisatie met een CBF-keurmerk. Verschuil je niet achter modieuze bezwaren. Die directeuren zijn dik in orde. Ik heb ze ontmoet; ze zijn ideëel gemotiveerd, niet financieel. Kun jij dat van jezelf zeggen? En die professionele organisatie is nodig, dus daar betaal je ook voor. Ze vinden speciale tenten voor vluchtelingen uit! Om bij volksverhuizingen sneller de mensen op te kunnen vangen. Dat is wat je wil. Je gaat toch geen geld geven aan een stelletje amateurs?

Lang leve de strijkstok! En het CBF.